Ardımdan Ağlama

Geceleri daha karanlıktır kayıp insanların, duvarları daha soğuk...

Hep kar yağar, kayıp çocukların ikliminde... Işığını yitirmiş insanların, zifiri karanlıktadır gözleri; açıkken bile...

Yitik bir karanlıktır belki ölümün rengi; siyah... Zifiri bir siyah...

Dibe vurmuş bir yalnızlıkta, her daim deşilmeye hazır bir yaradır hicran; her daim taze!

Acıları yüreklerine yapışmış, ızdıraplı kalplerdir artık onlar; yaman çaresizliklerde, tüm umut ışıkları sönen!

Apansız fırtınalarda savrulan, yoksunlukta kaybolanların hikayesi...

Diğer yarısını kaybetmiş bedenler, başka başka düşlerde üşürken; kolay değildir aynalarla yüzleşmek!

Kolay değildir ardından ağlamamak! Ağlayamamak...