Bilim ve Düşünce Kitap Dizisi-4: Neopozitivizm Eleştirisi

Çağdaş pozitivizmin teorisyenleri, felsefedeki iki fampın mücadelesindeki "tarafsızlıkları"nı, öncellerinden daha ikna edici bir biçimde açıklamayı başardılar mı? Ya da başka bir soruşla; felsefi "tarafsızlığı" gerekçelendirmenin mantık-matematiksel biçimi, Mili, Spencerya da Mach'ın eskimiş öğretilerine özgü olan psikolojik-biyolojik biçimden daha mı etkili oldu? Carnap'ın savunusunu yaptığı mantıksal anti-psikolojizm, idealizmin aşılmasında etkili bir araç mıydı? (...) Neopozitivizmin yenilgisi tartışılmazdır. Tüm felsefi dünya görüşlerine savaş açan, gerçekte ise kaderini öznel idealizmle birleştiren ve dinle uzlaşmaya yanaşan pozitivizmin dünya görüşü olarak aldığı bir yenilgidir bu. (...) Pozitivizm bir yenilgiye uğramıştır ama kesin bir yenilgi değildir bu. Çünkü burjuva ideolojisinin zihniyeti ve modern doğa bilimlerindeki çok sayıdaki bilgi kuramsal güçlükler ona uygun zemin sağlamaktadır. Uylaşımcı gelenekler Hempel, Popper ve Frank tarafından sürdürülüyor. Sven Krohn, şunu ilan ederken tamamen haklıydı: "Tahminimizce mantıksal ampirizmle gelecekte daha birçok kez birçok kılıkta ve biçimde karşılaşacağız ... Ve bu zihniyet kuşkusuz aniden ortadan kalmayacaktır." Bu zihniyeten yeni kılığına, "analitik felsefe" bilimin mantığı araştırmalarında dağıldığı zaman bürünmüşt"