Dedemden Sonra-Bir Yudum Tat

Bekir Sami Beybirgün en büyükoğluBasriilekonuşur. Henüz 1950'lerin başıdır. -Basri ben birokulyaptırmakistiyorum. Şuİstanbul'açokküçükyaştageldimamaçokçalıştım, çabaladım. Elimizekmektuttu. Şansımızyavergitti, işgüçsahibiolduk. Ben başkalarıiçin de birşeyleryapmakistiyorum. Birilerinefaydalıolmakinsanaferahlık, huzurverir. Bu kadarnüfusunbirteşekkürüolsun, başımızıngözümüzünsadakasıolsun, budevleteaz da olsabirkatkımızolsundiyeokulyaptırmakistiyorum. SonuçtabirkaçyılsonraGaziosmanpaşasemtindebirilkokulinşaedilmiştirveadıBekir Sami Dedeoğlu'dur. 1952 yılındadedemkurdelekeserkendiadınıtaşıyanokulda. ------- Komşularımızvardı, okuldaarkadaşlarımız, gayrimüslim, ötekileştirmediğimiz, her milletten, her uyruktan. Ne kadargüzelilişkilervardı o zamanlar. Çıkarsız, yalansız, riyasız, fedakârca... ------- Güzelgünlermiş... Helebayramlarmuhteşemolurdu. Erkeklerçoğunluklabayramnamazınagider, eve döndüklerindeailefertleriilebayramlaşılır, büyüktenküçüğeeller, yanaklar, gözleröpülürdü. Çocukken en bayıldığımşeybüyüklerden, en çok da dedemdenvebabaannemdenaldığımharçlıklarıbiriktirmekveiçindebozukparalarınçıkırçıkırsesçıkardığı o büyükbankakumbaramaatmaktı.