Ermiş

"...Seçilmiş ve sevgili El Mustafa, kendi gününün şafağında, geri dönüp kendisini doğduğu adaya
taşıyacak gemiyi Orphalese şehrinde on iki yıl beklemişti.
Ve on ikinci yılda; hasat ayı olan Eylül'ün yedinci günü, şehir duvarlarının bittiği tepeye tırmandı
ve denize doğru baktı ve işte! Sislerle birlikte yaklaşan gemisini gördü.

İşte o zaman kalbinin kapıları açıldı ve neşesi denizin ötesine kanatlandı. Gözlerini kapattı ve
ruhunun sessizliklerinde dua etti.

Fakat tepeden aşağı inerken, üzerine bir hüzün çöküverdi ve kalbinde şöyle düşündü birden:
Huzur içinde ve acı olmadan nasıl giderim buradan? Yok! Ruhumda hiçbir yara olmadan terk
edemem bu şehri. Bu şehrin duvarları içinde geçirdiğim acı günleri uzundu ve uzundu yalnızlığın
o geceleri, kim ayrılabilir ki acısından ve yalnızlığından hem de hiç pişmanlık duymadan?

Bu sokaklara ruhumun çokça parçalarını saçtım ve bu tepeler arasında çırılçıplak dolanan
özlemimin çocuklarıdır çoğu da. Bütün bunlardan hiçbir sorumluluk ve acı olmadan elimi eteğimi
çekemem.

Bugün üzerimden çıkarıp attığım bir giysi değil, kendi ellerimle söküp attığım bir deridir.
Ardımda bıraktığım bir düşünce değil açlık ve susuzlukla tatlanmış bir yürektir.