Eski Yunan'da Mit ve Tragedya

Mitlerin Mantıki Bir Kavrayışla Algılanmasın Kökleri Yeni Çağda Başlamamıştır; Tersine, Antikitenin Başlangıç Tarihine Kadar Uzanır. Neredeyse IV. Yüzyıldan Beri Düşünürler Mit Ve Tragedya Üzerine Kafa Yormuşlar, Onların Arka Planında Yatan Gerçeklik Ve Mantıksallığı Bir Anlamda Anlamaya Çalışırken Bir Anlamda Da Hesaplaşmaya Çalışmışlardır.Ortaçağ Resmi, Müziği Ve Edebiyatı, İmparatorlukların Tekeline Geçen Tektanrılı Dinlerin İçinden Ve Dışından Her Fırsatta Paganca Bir Karşı Koyuş İle Mitolojilerin Sevimli, Bizden Ve Erişilebilir Tanrılarını Ve Efsanelerini Tekrar Tekrar İşlemiştir. Kilisenin Skolastik Mitsizleştirme Çalışmaları İse, Sadece Mitlerin Ve Tragedyaların Alanının Daha Da Genişlemesi Ve Onların Felsefenin De Alanına Girmesiyle Sonuçlanmıştır.Şimdi Mitler Ve Tragedyalarla Hesaplaşmanın -XXI. Yüzyılda Bile- Bittiğini Söylemek Çok Zordur. Ne Kadarı Gerçek Ne Kadarı Düştür Bilinmez; Ama Bilimin Mantık Duvarlarına Çarpıldıklarında Bile Etkilerinden Bir Şey Kaybetmeyen Mitler Ve Tragedyalar, Tamamen O Coğrafyanın Yapısına Ve Kültürel Gelişimine Uygunluk Göstererek Tekrar Tekrar Üretildiler.Ama Ege Denizinin İki Yanında Kâh Mavi Koylarda Kâh Yeşil Ormanlarda Hâlâ Sesleri Duyulan, Gölgeleri Denize Düşen, Fenerleri Gemicilere Yol Gösteren, Yaktıkları Ateşleri Hâlâ Sönmeyen Efsaneler, Onların Bugün De Aramızda Olduklarının Kanıtıdır.