Geri Gel Ey Osmanlı!

Necip Fazıl Kısakürek, 1969 yılında yazdığı bir yazıda "Arsadaki odunyığınının gizli bir köşesinde tek bir kıvılcım noktasıyız biz!" demiş veşöyle sürdürmüştü sözlerini: "Odunların üstüne, yıllar ve asırlardır yağmadıkyağmur, düşmedik kar kalmadı. Onları küf basmış, pas yutmuş, rutubetbürümüş; üstelik Garp dünyasının bütün kanalizasyonları bu odunlarınüzerine akmıştır. İşte arsadaki böyle bir odun yığınının gizli bir köşesindetek bir kıvılcım noktasıyız biz! Biz ki, onun gizli bir köşesinde tek ve sonkıvılcım noktasıyız, onu nasıl yakar, tutuşturur, alevlerle sarabiliriz?"Bugün ne mutlu bizlere ki, kıtalara gölge salan 'Osmanlı ormanı'nm kesilip metruk bir arsaya atılmış son odun yığını içinde hangi bereketli duanın eseri olarak kaldığını bilemediğimiz o son kıvılcımın nasıl bir yangınadönüştüğüne şahit oluyor ve gelecek adına umutlanıyoruz. Lakin oyitirdiğimiz 'orman' nasıl bir şeydi, neye benziyordu? Ormanın ruhu üçkıtaya hangi sırlı yollardan dallarını uzatmış, gölgesinde 72 milleti birinsanlık bahçesi içinde hangi iksirle yaşatabilmişti? Osmanlı sevinci birdaha yaşanabilir, bir başka deyişle Osmanlı geri gelebilir miydi?İşte Mustafa Armağan Geri Gel Ey Osmanlı!'da bize yalnız tarih anlatmakla kalmıyor; bir yandan tarihi bugüne doğru çekerken, bugünü de tarihe aşina kılmaya çabalıyor. 'Osmanlı'ya dönüş', ona göre Osmanlı'nın tekrar var edilmesi gibi zamanın dışına çıkmayı teklif eden bir çağn değil; Osmanlı'nın miras bıraktığı ruhla onun yarıda bıraktığı ve ondan sonra üzerimize borç kalan misyonu bugünkü şartlarda devam ettirmeyi kastediyor."Geri gel ey Osmanlı! Asırların yirmi birincisi senin sesini,duruşunu ve yürüyüşünü bekliyor. Zulüm tarlasına dönendünyada kurtlara kurtluklarını hatırlatacak ve mazlumlarınelini tutacak ışık senin yüksek alnında parlıyor çünkü."