Gönül Kafesim

Ben küçükken yazmak, yalnızca okulda gerekli olduğunu düşündüğüm bir eylemdi. Küçüktüm henüz. Annemin ''büyüyünce anlarsın'' sözlerini çok duyardım o zamanlar. ''Neyi anlardım?'' anlayamıyordum bir türlü. Sonra insanlar tanıdım. Yani insanları tanıdığımı sandım. Mutluluğu da tattım, hayal kırıklığını da. Paylaşmak istedim birileriyle, etrafıma baktım; kimseler yok! Ben de kağıda kaleme sarıldım. Sessiz sakin dediler benim için. Ben her an yazmak istedim. Ve duymasını bilene haykırdı cümlelerim...