Hukuk İçi Hukuk Dışı Öyküler

Ailecek oturulan yemek sofralarında her çocuğun dinlediği şeyler türlü türlüdür herhalde. Ana
baba kavgasına tahammül eden de, siyaset ya da futbol dinleyen de, bitmek bilmez mahalle
dedikoduları içinde kaybolup giden de olsa gerek.
Ben, yemek sofrasında hukuk felsefesi dinleyerek büyüdüm. İnsanların en kötü, en iyi, en çıplak
hallerine tanık olan iki hukukçunun arasında, çocuk aklımla karmaşık usul koridorlarında sık sık
kayboldum. Haksızlıklarla, çaresizliklerle, beklenmedik sürprizlerle, mücadeleyle dolu, kimi umut
veren, kimi umut kıran ama tümü göz yaşartan nice insan öyküsü dinledim. Böyle büyüdüm.
Yıllar geçtikçe, benim için gayet tanıdık olan adalet ve hukuk kavramları arasındaki hassas
ayrımı nice insanın pek kestiremediğini şaşkınlıkla gördüm. Genç yaşta sürekli dinlediğim bu
öykülerin bana ne kattığını o zaman fark ettim. İnsanların bu kavramlar arasındaki ortaklıkları ve
farklılıkları görebilecek biçimde eğitilmesinin, uygarlık adını verdiğimiz toplu taşıma aracının
emniyet kemeri olduğunu da ancak o zaman anlayabildim.
Annem, bütün bunların farkında olarak, hukukçuluk yaşamları boyunca karşılaştıkları ilginç
öyküleri, acıları, başarıları, çaresizlikleri ve en önemlisi de insanın kafasını allak bullak eden
ikilemleri kısa öyküler biçiminde yazmayı uzun zaman hayal etti. Bu hayalini ancak yaşamının son
yıllarında tamamlayabildi ve bizim de büyük çabamızla, Hukuk İçi Hukuk Dışı Öyküler kitabını
ölümünden hemen önce eline alabildi.
Şimdi, aradan on beş yıl geçtikten sonra, o günlerin acılı telaşları içinde dökülüp saçılmış olan
başka öyküleri de eklemeye babamı ikna etmiş olmanın mutluluğu içindeyim.
Bu öyküleri okurken, pek ihtimal vermeyeceğiniz şeylerin gözünüz önünde oluvermesine siz de
şaşıracak, olayların kimisine kızacak, kimisine gülecek, kimine gülümseyeceksiniz. Adalet ve hukuk