İpek Ana

Gündüz olup güneş havada belirince, geleceklerden de ümit kesilince abim "Başımızın çaresine bakalım,"
dedi. "Hayır anneme sözümüz var," dedim. İnmeye zorladı. İnmedim. Yalvardı inmedim. Hem yerden
korkuyordum. Zaten gidecek bir yerimiz de yok. Hem de indiğim an canavarlar saldıracak ve bizi
yiyecekler diye kesin bir kanı vardı içimde. Abim indi. Ona çok kızdım. "Annemize söz verdik. Annemi
dinlemeliyiz," dedim. Ve "Nereye kadar" dedim. Abim "Akşama kadar yürüyelim, elbet insanlara, köylere
rastlarız. Yerli insanlar iyidir, yardım isteriz. Annemin, dedelerin götürüldüklerini de anlatırız. Belki onları da
kurtarırlar," dedi. "Yok" dedim. "Annemin sözünü dinleyelim," diye âdeta yalvardım. Abim hareket etmeye
başlayınca da ağlayarak yalvardım. Çok korktuğumu, endişelerimi söyledimse de o "Yardım alıp
geleceğim, hemen döneceğim sen merak etme. Kimseyi bulamasam görmesem de döneceğim" dedi ve
koşarak ayrıldı. O da "Sakın ha ben gelmeden ağaçtan inme," dedi. Beni dinlemedi ve gitti. Babam ,annem
ve dedemden sonra abimi de kaybettim.