Kendi Hayatının Şiirini Yazanlar Casanova - Stendhal - Tolstoy

Ne ayiplama ne onaylama... Kaleminin ucundan sadece kendini tanimanin sevinci damlayan üstad Stefan Zweig'dan, hayatini dizginlenemez bir tutkuyla siirlestiren üç sair ruhun öyküsüdür bu kitap...Casanova…Casanova, iyi biri midir, kötü biri mi? Içten midir, yalanci mi? Bir kahraman midir, yoksa bir dolandirici mi? Dogrusu, vakte ve saate göre, her biridir: Sartlar ona rengini verir ve o sartlarla birlikte degisir.Isin asli pek çok insan gibi, içinde yaratici bir güç olmadigindan maceraci olmustur Casanova. Ama ne maceraci! Çaginin hiçbir yazarinin hayalî sahneleri, O'nun gerçekten yasadigi olaylar kadar çarpici ve cüretkâr degildir. O'nu çarpici yapan da, kadinlarin pesinde hayatindaki bas döndürücü devinimdir.Stendhal…Nedir Stendhal'in büyük zanaati: kendini gözlemlemek elbette. Zanaati ve ilmi budur. "Insan kalbini inceleyen biri" olarak yeni nesillere bu ilmi asilamis ve insana, kendini gözlemlemenin verdigi büyük sevinci ögretmistir. Ondan önce hiç kimsenin bu sekilde kâgida dökmeye cesaret edemedigi mahrem sirlari, bir klinik doktorunun sogukkanliligiyla itiraf etmistir bize.Ruhu tahlil etme sanatinin bu olaganüstü ustasi olmasaydi, duygularin evreni ve onlarin gizli dünyasi hakkinda bildigimiz gerçekler çok daha az olurdu.Ve Tolstoy…Çaginin insanlarindan farkli degildi; ne de onlardan daha yüksekti Tolstoy. Hammaddesi herkes gibi balçikti, kusurdu. Ve iste o kusurlari derinden fark ettiginde, herkesten farkini ortaya koydu. Duydugu derin aciyla, insanin en yüce halinin pesine düstü. Ve hiçbir seyden korkmayan bu sanatçi, hayati boyunca, kendi benligini taniyip kusursuz bir hale getirmek gibi büyük birise verdi kendini.O sayededir ki; Goethe'den bu yana, hiçbir sair, kendini ve ayni zamanda ebedî insani bize Tolstoy gibi gösteremedi.