Konuşabilsem

Size dertlerimi, duygularımı ve dünyaya dair
hissiyatımı anlattım. Umarım neler
hissettiğimizi bir nebze anlatabilmişim de
belki benim gibi özel insanlara daha nazik ve
kibar yaklaşır artık sağlıklı insanlar. Benim
bedenim ruhumun mezarıdır. Sessiz ve
hareketsizim. Ama hissiz değilim. Sizinle
şimdilik duygu dünyamı babamın sesiyle
anlattım. Ama umuyorum ki bir gün kendi
sesimle size haykıracağım. Kendi
tebessümümü, hüznümü, ideallerimi ve
hissiyatımı size kendi dilim ve sesimle
aktaracağım. Bekleyin beni! Şu an için
sessizliğe bürünsem de sizsizlik bana
tahammül edilmez geliyor.
Rabbimden son nefesimden önce sadece bir
kez bile olsa içimde ukde olarak kalan bazı
duygularımı dışa vurabilmeyi ve kendi sesimle
haykırabilmeyi isteyeceğim. Bir kez olsun
"Anneee, anneciğim!" diyerek ona seslenmeyi
isteyeceğim. Bana döndüğünde de gözlerinin
içine bakarak: "Seni seviyorum anneciğim."
demeyi isteyeceğim rabbimden. Babama
sarılıp boynuna ellerimi kelepçeleyebilmeyi,
elinden tutup çekiştirebilmeyi isteyeceğim.
Bana ayakkabı alacak mısın babacığım?'
diyeceğim elbet... Bir gün sizlere kavuşmak
için size koşacağım umuduyla!..