Öz

yağmur pencereye vururken camdaki damlaların süzülüşünü odamın kapısına yansıyan sokak lambasının ışığından izliyorum havuzun dalgalarının tavana yansımasını şöminenin ateşinin zemine yansımasını Ayın denize yansımasını da böyle izlerdim bir zamanlar öyle zamanlar ki elleri bağlı bir üst insan gibi gölgeleri sayardım bir bir inleye inleye kendi inimde tutsaklığıma son verince esaretin sessizliği anladım ki varlık dediğim suretmiş ışık dediğim bir yansıma günü ardıma aldığımda karşıma simalar yansıyor güne doğru yürürken karşımdaki gölgeler uzuyor söylesene şafak ile gurup vaktini hiç izlememiş olsaydım söz namına ne derdim?